مسجد مقدس جمکران

سه شنبه ها که می‏آید، تو در من تازه می‏شوی و من از تو لبریز.
یاد تو، بر گلبرگ گونه‏های من، شبنم می‏شود.
نسیم می‏شوی و از شمالی‏ترین نقطه دلم، آرام می‏وزی و گیسوان گندمزار نمازم را به سوی خودت شانه می‏زنی.
باد می‏شوی و در سینه‏ام، همه تردیدها را غبار می‏کنی.
توفان می‏شوی و عطر یاد تو، موج‏وار قد می‏کشد و مرا در خویش نابود می‏کند و من در تو حلّ می‏شوم.
از جمکران حضورت جوانه می‏زنم و خویش را بر صفحه سفید مسجد مقدّس تو نشسته می‏بینم؛ زانوان خویش را بغل زده و به فیروز مناره‏هایش تکیه داده.
این سبزه که در امتداد نگاه مبهوت من شعله می‏کشد، عطش مرا به آغوش گرم و مهربان تو تحریک می‏کند.
این سبزه، عِمامه سبز توست که در دامنه ارتفاعات چشم من می‏شکفد و هر لحظه، بزرگ و بزرگ‏تر، نزدیک می‏شود، تا این که تمامِ مرا فرا می‏گیرد و قلّه دیدگان من، یکپارچه، اللّه اکبر می‏شود و من در تو، باز گم می‏شوم و در آغوش تو، گرم می‏غلتم و می‏غلتم و می‏غلتم.
آه! چه آغوشِ گرمی، چه نوازشی، چه مهری، چه عطوفتی، چه گرمایی!
سپاس‏گزارم آقا! آرام شدم، رام شدم؛ رام
دلگرم شدم، گرم شدم؛ گرم.